vefa

kurşun gibi güzdü
yorgunuyduk mevsimin
çokça gülmüştük evvel
sevmiştik yaşamayı
direnişlerde
kendimiz için değil
sevgimiz için

sustun şimdi ansızın
birleşti kirpiklerin
güz yorgunu
nasıl yaşanır aşklar
nasıl yazılır şiiri
böyle deli divane
nasıl sevilir
soracaklar
ne diyeceğim

kurşun gibi güzdü
afişlere boyun eğmişti şehir
dilimizde en kutsalı
kelimelerin
yalnız ölmemeye yeminliydik
kendimiz için değil
kardeşlerimiz için

öyle sızgın gülümseme
yüreğimi böldüm
güz yorgunu
nasıl büyür kavga
nasıl çözülür düğüm
görmeden toprağın rengini
nasıl duyulur gül
soracaklar
seni söyleyeceğim

anlatı

büyüdü yüreğimiz
ezberledikçe
kudurmuş yalnızlığı
ve yoksul rezilliği

korkulara düğümlü
yaşamaya çalışanlar
bilemedi bizim kadar
yasakları yaşamakla
dirilen güzelliği

huzur Nuh’un gemisi
onu hiç tanımadık
ve fakat kavgamızı
büyüttük asırlarca
tufana kaptırmadan

sustur ağlamalarını
sezdirmediğin
umudu yitirdiğin seferde ara
unutma ki sana
göremediğindir en yakın olan

not

yorgun ve kimsesizdiler
güneşe vurgun
öldükçe dirildiler
savaşçıları onurun

dilsizdi sorguları
yılları devirdiler
bilemeden baharı
kıyıya çekildiler

ümitsiz değildiler
zehir düşleri vardı
tek kalemde sildiler
adları Yusuf kaldı


Abdullah Çevik