İnsan,
ve yalnızlık,
birlikte doğarmış!
Ana,
baba,
ve kardeş,
bir yere kadarmış!
Sonra umutlar,
yeşerir,
güneşe bakar!
Gün gelir;
yalnızlık,
sevgi, sevgili olur,
ya da arkadaş!
En sonunda;
İkimiz kaldık,
ey yalnızlık,
bir de bekleyiş!
Her şey kabre kadarmış!
28/12/2008-Samsun