Gecenin gündüze geçişinde unutursun üşüyüşlerini,
Salarsın gündoğumuna düşlerini,
Herhangi bir ırmağa dönüşürsün uyku boyunda,
Unutturursun kendine gizlice anımsadığın,saysan en fazla 3-5 sayfadan ibaret söylenenleri
Ve o sözcüklere dayandırdığın çocukluk umutlarını,
Hani çizmeye yeltendiğin bir çember vardır,
İşte o çemberden başlarsın enkazları biriktirip yeni bir yapı oluşturmaya,
Bakarsın;yıkık enkazların üstüne bir yapı yaptığında daha çok dağılır,
Ozaman anlarsın yıkılan bir şehre rüzgar olmamalı insan…
Gözlerindeki ışığı hergece kaptırırsın yıldızlara,
Gün ışımaya başladığında sende onlarla kayar gidersin o koca boşluklara,
Kalbine her bir kibrit çöpü düştüğünde gözlerinin fırtınası yakar ateşini,
Ateşinden yükselen dumanlar dahada söndürür gözlerini,
Zaman geçtikçe her yükselen duman yaşanmışlık katar ruhuna,
Ve Ölümü gözlerken her gündoğuşunda,
Yaşamayı özlersin delicesine…