Ne oldu bedenim, ne oldu bize?
Gözlerden dökülen yaşlar yok oldu.
Dermanım tükendi, gitmiyor dize,
Dilime tat veren aşlar yok oldu.

Huzura ermiyor, beynim kederde,
Gövde baltalanmış, yatıyor yerde,
Bir güzel rüyayı gönül isterde,
Uykuda gördüğüm düşler yok oldu.

Attığım adımlar hep doğru yöndü;
Hayat fenerimin ışığı söndü,
Artılar bir anda eksiye döndü,
Kalmadı iki, üç, beşler yok oldu.

Burnumun direği, toprak özlüyor,
Hasretin sızısı yürek közlüyor,
Akıp giden zaman beni düzlüyor,
Ağızda sıralı dişler yok oldu.

Har vurup, harmanı boşa savurduk,
Bir anda onlarca yılı devirdik,
Şimdi yüzümüzü çöle çevirdik,
Hilalle yarışan kaşlar yok oldu.

İnsandır! Kim bilir ne hâle düştü?
Doğruldu, yıkıldı, beşerdir, şaştı!
Figanı çoğaldı, dağları aştı,
Bağında ötüşen kuşlar yok oldu.

09 Ağustos 2009

Mustafa Usta