hayatın acımasızlığını unutsak,
birbirimizin ellerine dokunurken… gözlerimize bakarken,
yaralarımızın iyileştiğini bilsek… atsak tüm yorgunluğumuzu,
sarılırken bedenlerimize…
hatıralara göz atsak sadece,
gülümsesek birbirimize bakarken…
sözcüklerimle değil,
yüreğimle haykırsam ne kadar sevdiğimi…
sonsuzluğu üflesem,
dudaklarından içeri bir mutluluk bağışlayabilsem…
kanıma bulaşıp,
hiç damarlarımı terk etmesen…
bildiğin tek yol kalbimde olsa,
hüclerimi canlandırsan…
kalbime girdiğinde sıradan bir konuk gibi karşılanmadın,
en ağır yerine oturdun…
kilitlendi tüm kapılar üzerine,
attım anahtarını derin okyanuslara…
en tahammülsüz,solgun hayatımda,
seni düşünmek ve varlığını bilmek yetti gülümsemeye…
hiç bir cümle,hiç bir şarkı seni tarif edemedi,
seni severken yorulmadım bir an bile…
kaybettiklerimden fazlasını kazandım,
seni deli gibi severken…
yaşam kaynağımdın,
kimseye söyleyemediğim kadar sevdim seni ben…
kızgınlığını,sakinliğini,
çığlıklarını,sessizliğini sevdm…
seni severken,
en karanlıkta,güneşin en derin ışığını yakalayabildm…
rüzgarın melankolisinde,
içinden süzülebilsem sessizce…
bir kelebek misali,
ruhumda meleklerin sakladığı aşkla,neşeyle seviyorum seni…
sen yokken,
ruhuna sımsıkı sarılmak benim için seni sevmek…
ateşlerdeyken,
cennette en güzel yere sahip olduğunu bilmek seni sevmek…
ışığım ve gölgem….