Mekansız bu yaşamak ki hem bana hem sana ihanet dolu.

Senin ilk mısralarındı başladın yazmaya.
Bende ise söz tükendi kağıdı karalamaya.

Hatırlar mısın bilmem.
İlk ayrılık fırtınası vurduğunda ikimizi.
Ne sen masumdun nede ben melek.
Lakin öylesine apansız sildin ki geçmişi.

Sen ne söylersen söyle.
Ben apansız gerçeğim.
Romanda şiirde sende kalsın ben şiir kadar senin değildim.

Her acı elbet bir gecede dinmez.
Ama.
Hiç bir gecede bu kadar karanlığa çalmaz..

geçmiş bizim karanlığımız mı oldu şimdi.
Peki gelecek.
O hala temiz mi?
Bir şarkıda geçerdi şu söz bilirsin.

Biz büyüdük ve kirlendi dünya.

Sen belki dur diyemedin giderken ben-gururundan-
Ben belki geri dönemedim yanarken sen-gururumdan-
oysa şehir.
Oysa hayaller.
Onlar onlarda mı bu kadar yabancı kalmıştı -bize-

yetmez mekansız yetmez.
Bir sevda bu kadar kolay bitmez.
Sök çıkar aklından ikinci kez gitmeyi benden.