içimdeki avuntular da olmasa

bu geceyi kaldırmaya gücüm yetmeyecek

bu akşam şiir yazmak da gelmiyor içimden

bu akşam şaraba yazılmak da uzak ihtimal

tek başıma suskunluğa durmak ağrıma gidiyor

ağrıma gidiyor elele yürüyen insanların gülüşleri

bir ben miyim ki hep sonbaharlara demir atan

bir ben miyim ki yalnızlığın gözyaşında boğulan





astım artık yarına ait düşleri balkona güneşe serdim

çiçekler saksılarda soluyor sularım akmıyor kuyulardan

birileri bu şiire zorla girmeye çalışıyor

birileri de içimden çekip gitmek istiyor

bıkkınlıklarımı bıraktığım bu kent bile bana yan gözle bakıyor





yel değirmeninde öğütülmüş başak gibiyim

acılar yüz sürüyor suratıma elimin tersiyle itiyorum

kendimi ayrılıklara yazsam uzansam uzaklara

uyku tutmayacak biliyorum ki azalacağım da elbet

oysa akarsulara kapılmış söğüt yaprağıyım

kendimin ayazıyım üşüten gecelerimi hayra yoran

ay bile ışığını esirgiyor benden dönmüş sırtını

ben aşkın hasretinde kavrulmuş bir talan beden





gözle kaş arası aklıma seni sokuyorum

seni sarıp sarmalıyorum sardunyalar açarken

bir açılıp bir kapanıyor dudakların dudaklarımda adın

kaçıncı sevda bildirisini okuyorsun bana

sen bir yana ben bir yana d(üşüyoruz





aklıma sen düşüyorsun o çıkarsız gülüşünle

aklımdaki sen üşüyorsun bir akarsuyun içinde

bana sarılacak bir bahane arıyorsun şiirlerden

dudakların alev alev olup yakıyor gençliğimi

ey sevdiğim ya yak kavur beni hasretinle

ya bırak da gideyim kendi gurbetime





gözlerin şimdi özlediğim tek ülke

bırak da gideyim senin gurbetine

senle

ölüme

yaşamın

dibine

elele

4 ağustos 2009

İsa İnan