Öylesine de alışmışım ki pişkin pişkin geliyorum her defasında bu sayfaya. Nasılsa mükemmeliğin anıtı duracak gözlerimde kıyama nasılsa "keşkesi" olmayan bir sayfa. Ruh!Hazır et kendini buna diye geliyorum hem de neye benziyor gelişlerim bilir misin kalem? Hani akşama dek babasını bekleyen küçük bir kız olur iş dönüş saatlerini iple çeken. Hani onu gördü mü açar kucağını koşar hiç ama hiç telaşe taşımadan bir de mutlu olur ki tabi biz o yaşları geçtik ama o duyguyu yaşatmamaya dair bir zelzele hisettirmedi hayat henüz.Yani bil ki aynen ona benziyor gözlerimin halleri.Açıkçası şunu da söyleyeyim ki senin ve bir kaç kalemin daha sayfalarına yeni şiir düşmüşse o günün şiiridir ve olacaktır da diyorum kendimden bir eminliğim oluyor ki sorulmasın gitsin.Sanırım şu an çok keyifliyim ama sayfa dışında başka bir sebebim de yok henüz.


"İşte bu olsa gerek sanatı hissetmek ve sanatın adımlarını izlemek, onu içmek ve sevmek sanırım bu olsa gerek..."


Hikayesinden başlayayım izni ile şairemin.

İki dost şiir yürek el ele.Ben bu ne demektir anlatamam ki. Mükemmel desem inanıyorum ki o kelime "ben oraya yetmem beni piyon etme kendi memnuniyetine" diyip ardına bakmadan kaçacaktır. Ama sen anla olur mu beni...Tabi bunun daimini de diliyorum şiirin nefes aldığı her yerde. Aslında en çok içimi acıtarak mutlu eden ne biliyor musun? Güvenin yaşayabileceğine inandırabilen insanların hala yaşıyor olmaları. Ters olup düzden konuşamayan elbet bilmez de neyleriz çok iyi diyebilme gücüne sahip bileğimiz...



Ve sonra şiir...


Aslında sebebini hala sorguladığım bir durum var senin sayfan için. Bir türlü başındakiler gibi giremiyorum şiire. Çekiniyor muyum , utanıyor muyum, korkuyor muyum bir türlü çözemedim gitti. Ama kendime idarelik bir yalanım olsun diye diyorum ki "şair has kalem, ettiği kelimeyi çekip götürmeyeyim istediğim yere ya da yüreğini incitir miyim acaba yanlış bir kelam etsem" gibi gibi tuhaf şeyler düşünüyorum. Aslında şöyle hatalı ifadeler olsalar tabi susmak "hak getire" de işte böyle özel olunca, şiirin hiçbir zerresine dokunasım gelmiyor. Ama çekildiğim yerleri alacağım çünkü sen artık bunu bize verdin...:))))



"şimdi içimde koca bir özgürlük ordusu
dul umutlara durmuş çelimsiz bir yürek
ve hala saklımda biliyor musun"


nefesin her tınısı böyle estiriyor rüzgarları değil mi? Her gülüşe gitsek de her başkalaşan ağıtlarda yansak da hepsi yalan..Bize sadece bir ses gelir ve sadece bir görüntü seyrine eğilir akıl...Yine de ne demeli "hayat...yaşayacaksın dendi fermanda, o halde yaşayalım hiç umut olmasa da"...

"manşet oluyor yazamadığım her şiire"

Az önce demiştim ne görürsek görelim sadece istediğimiz ya da istenilen değil hayır! Mecbur olduğumuz diziliyor ömre. Sebep dünya ağırlığında olunca bir de zerre i evreni misafir etmişse o ağırlık git gidebiliyorsan...Spor dalıyla pek ilgilenmediğim için şimdilerde en hızlı kim koşar bilmiyorum ama o her kimse bu dediğim şey başına üşüşünce onun da nabzı atmaz güzellik hallerinde...

"Ama bak sen yaşıyorsun şiirde kalem..."


"aklımla yargılamayın beni
yüreğime durun
susun tanrılar susun/ ibadet ediyorum"

Bütün samimiyetimle inanıyorum...



"bu sevda üşümüş
ısıtmak zamanı şimdi"

Bir yerde penceresiz ev deniyordu bir senfoniye adı ayrılık gibiydi sanırım. Burda da nerdeyse böyle diyecektim ki son ikili engel oldular. Her şeye rağmen şair şiir konuşturmuş tüm sevgisinde, nefretinde, özleminde ve göstermiş hiç çekinmeden her şeyi bize....


Sadece bir kelimeyi anlamadım son bölümün 3. dizesinin ilk kelimesi "kanırtarak". Sanırım benim gafım ama bilmiyorum bunun anlamını. Acaba kanatarak mı? Neyse ne işte şiirdi her haliyle ve duyguydu tüm yüküyle.



Daimini diliyorum , seni her daim okumak istiyorum.


Sevgiyle kal hiç susmadan...