Sen Yokken..


kırmızıya boyadım çıplak bedenime akan gözyaşlarımı
uzak durdum gökyüzünden o kadar soğuktu ki dışarısı

kalbim parçalı bulutlu, gözlerimde ise güneşin alevleri
hastalıklı zihnimde şizofren konusmalar geçiyor geceleri

bir salıncak görüyorum gizli penceremden bakınca dışa
kimse yok üzerinde safça sallanıyor rüzgarın yardımıyla

boyadım odamın duvarlarını siyaha titrek ellerimle
mavi kalan yerleri izliyorum baki bir hüzün içinde

etrafımdaki göz alıcı sarı lambalar kısa ömürlü çıktı
sönüyorlar birer birer ortaya çıkarıp alacakaranlığı

yağmadı birdaha bizi doyuran yağmur eskisi gibi
boş sayfaları olan bir kitap okuyorum elimde silgi

kapattım kapılarımı dünyaya gençliğimin baharında
yaşlanıyorum hızla zaman ile aynı anda umutsuzca

kırdım bütün aynaları kendimde seni görüyorum diye
ağır hasarlar görmüş yüzüm artık tanınmayacak halde.

Yokluğun..
öyle bir yokluk ki sonunda felakete dönecek..
dinleniyorum şimdilik..çok kan dökülecek...
dönersen bir salıncak göreceksin tanıdık gelecek..
üzerinde ölü bir beden rüzgar yardım edecek...