Gittin
Bendeki beni alarak...
Sensizliğin bir kelam etmediği,
Yürüdükçe yokuş olan düz bir yolda gidiyorum.
Bastığım her yerde,
Senden kalma bir acı batıyor ayaklarıma.
Tarifi yok,ilacı yok...
Hal-i pür melalim anlatmaya mecalim yok....

Gittin
Bir hüzün,bir yok oluş çöktü yüreğime,
Ruhumun titrek korkuları ile başbaşa kaldı karanlıklarım.
Oysa seni kelimelerce, şiirlerce yakınından sevmiştim.
Avuçlarımda, zamanı öğütürken bir bir vuslat için
Issızlığa teslip edip düşlerimi
İçimin aklarına kara kefenler biçtin.
Kırdığın umutlarımı da toplayıp gözpınarlarımdan
Duraksız yolculuklara gittin....

Gittin
Yetmedimi o gittiğin yollar...
Yalan tarlasının tam ortasına ektiğin tohumlar yeşerdi bak....
Kaybettim.
Celladım olan masum bakışlarının izini süremiyorum.
Alnımda birikmiş yaşanmışlığın bedeli,
Yorgun bir yolcunun soluğunda geziniyorum adeta.
Ve uçurumlara savurduğun sefil yüreğim...
Bu acılar benimdir diyerek,
Sahip çıkıp kanayan yaralarımı, gizlemeyi de öğrendi.

Gittin
Yüreğimdeki su kaldı bir damla,
Oysa ki ormanlar yanıyor içimde...
Direnişlerim boşa...bitti işte
Hançeri en acıyan yanıma soktun da gittin.
Can gitti,canımın yanında kor gitti...
Devrildi bu koskoca yürek;
Var gücümle attım sonumu en uzak menzillere..
Varlığında yaşamıyordum ki...
Yokluğunda öleyim ey sevgili.
Sustum, sessizlik oldun artık dilimde.

GÜLTEN TELLİOĞLU-ZONGULDAK