ellerim elindeyken
gözlerin büyülü bir besteyi söyler gibiydi





birlikteyken yüzümüzde açardı kırçiçekleri
demet demetti mutluluklar
gülüşümü beslerdin ayışığını doldurduğun gözlerinle
yolumu bulurdum
ırmaklar misâli
gözlerinden akardım yüreğine




fırtınaları susturur
yağmurları dindirirdik
konuk ederdik baharları her günümüze
kırılırdı yalnızlıkların beli
esir ederdik geceleri
en güzel ezgileri uçururduk göğün yüzüne




yokluğunda;
kulağıma fısıldadığın sözlerin avuntum şimdi
bulutlar ne kadar efkâr dağıtsa da
yalnızlığa hüzne dair ne varsa erteliyorum
yıldızları dolduruyorum ceplerime
ağlamıyorum
rüzgârın bana getirdiği kokunu
çekiyorum içime
sensizliğin ve sessizliğin ortasında kalsam da
sürgün kalmayacak aşk denizlerde
pupa yelken yine bana geleceksin
biliyorum...




özlem