Ayrılığın mührü vurulunca yüreklerimize
Bir dizi mukayese geçti
Canımda can,cismimde zan olmamış kalbimin üzerinden.
Kararlarımızın nihayet bulduğu yerde
Kendine bile ait olamamış
İki iğreti insanın,
İki iğreti yükünü sırtımızda taşımak
Fark edemediğimiz bir zafiyetti belki de,
İçten içe,içimizi kemiren.
Savaş artığı nasır tutmuş yüreklerimizde
Biz ne kadar olmasını istesek de
Nedense hep sahte durdu
Üzerimize dikilmiş bu elbise.
Kim bilir ;
Belki de yüreklerimizdeki bataklıktı
Öncelikle kurutulması gereken asıl bölge.
Her şeyin önemini kaybettiği bir zamanda
Boşluğu karanlıkların doldurduğu
Sınanmanın geçersizliğin de,
Kaygan bir zemin üzerinde
Düşmeden, ayakta dik durabilmekti bence asl olan irade.
Aşk dediğin felsefe
Kalbe ve tene sayısız çağrılarla
Sınırsız okşayışlar yaparak
En mahrem yerlere
Sessizce ve saygısızca sızmak mıydı yoksa ?
Oysa ;
Sevgi, sınırlandırılamayacak kadar özgür
Aşk, meçhul bir karanlığı aydınlatacak kadar
Işık olmalıydı yüreklerde.
Olmadı !
Olamadı !...
Hayat, zorlu bir sınavın
En acımasız ve en çapraşık sorularıyla
İmtihan ediyorken beni
Üzerime gölgesi düşen bulutların ağırlığıyla ezilip
Ruhu teslim ediyorken bedenim
Işığa koşan pervaneler gibi
Ateşine düştüm.
Vebalim ve hükmüm elinden oldu !
Yandıkça yandı,kanadıkça kanadı
Sonunda ;
Öldü kalbim.






Hande HAGHGOUİ

30.06.2009,Pazar
Çengelköy/İSTABUL