Saat gecenin iki buçuğu,
Yatırdım içimdeki sessiz çocuğu,
Geceyi içtim çay bardağında,
Ve yıldızlarla seni söyleştik.
İsmini haykırdım karanlığa,
Ve bir ses bekledim, bir yol bekledim aydınlığa.
Dert değildi, bana uykusuzluk,
Yoldaştık, sırdaştık biz geceyle.
Ve çok şeyler paylaştık, ismindeki iki heceyle.
Gayri söyleyebiliyorum,
Haykırabiliyorum, Seni Sevdiğimi.
Göğün o simsiyah yorganına,
Kafa tutabiliyorum artık.
Karanlığın aydınlığa kucak açtığı o yerde,
Sadece Sen ve Ben vardık.

Artık gece kadar Seviyorum Seni.
Fakat Sen; Geceden daha gizemli daha sırlısın,
Yıldızların yanında makbul hatırlısın.
Sana güneşim diyor, dönüyorlar çevrende,
Bir şey daha yok ki senden güzel olsun evrende,
Sen …
Kaşların, gözlerin, bakışların yok mu?
Gece taparken sana benim sevgim çok mu?
Çok görme bir tanem, şu aciz aşkımı,
Ben evrenin yalnız çocuğu, gecelerin şaşkını.
Artık tıpkı yıldızlar gibi,
Bir sana pervaneyim,
Bir sana bu kadar yangın.
Bir sana divaneyim.
Sen de olmazsan,
Dost bildiğim geceleri,
Gayri neyleyim?