12
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1414
Okunma
aynı gökyüzünün altında
aynı toprak tabyanın önünde/varenda da
ağlıyor adam
hiçbir acının aynı kalmayışına
elinde sermayesi kırk yıllık gözyaşları
demlenmiş hasretlerin sarnıcında
yusuf`tan miras kalan kuyuda
gayet ölümcül dakikalarda boğuluyor son hücreleri
saatler sabrı vuruyor
tesellisi kendine
"her şeye alışırsın diyor, her şeye..."
gözlerinde deniz taşıyor
çocuk seslerinin uğramadığı bu semtte
yanardağın üstünde oturuyormuş gibi oturuyor
yalnızlıkla ve acıyla dolu bedeniyle
iç cebinde saklı bir resim sığınağı
kan kokulu sigarasında son dem
göçtü tüm duvarlar...
emine demirci/istanbul
5.0
100% (10)