özgecan’a

kendini kaybedenler senle arayacaklardı
yüreklere bir serinlik verecektin
burası yaşanılacak yerdir, diyecektin
umut, seninle daha güzel yeşerecekti


oysa acı bir öfkenin sessizliği
kaldı şimdi küçücük dünyamızı kuşatan
insana bir daha insanlığın bittiğini
kalplerin çölleştiğini hatırlatan


çiçekler birer birer solarken
fidanlar kururken
kuş kümeleri uzaklaşırken
biz, barbarlarla aynı havayı solumaya
devam ederken
umut bir yeşerip bir solarken
bir solarken
hep solarken
“bir cana kıyanın bütün insanlığı öldürdüğü”
ayeti sahipsiz kalırken
nefsi yüzünden cennetten kovulmuşlar olarak
nereye gidelim Allah’ım?


ölümün böylesini öldürmeden
nereye gidelim?

seni yakarken çok canım acıyor, dedi, ateş
bugün gördüklerim zaten yaktı beni, dedi, çiçek

emine demirci / ankara