yoksun ya...şehir, belki en tenha anlarını yaşıyor...
kimbilir, hiç kimse yoktur şimdi sokaklarda:çatılara sığınan duman leşleri, kuşlara bağışlanan pervazlar, dilenmekten aşınmış dilenciler, sevgililer, parkları cennete çeviren çocuklar...

nasıl bir aşktı bu?ne kadar da beni anlatıyordu.yani, ben yaşayabilirdim böyle bir aşkı ancak; ben yaşamalıydım.günah olması hiç önemli değil.kime göre günah ki?..
zaten insanlara göre yaşamayı bırakmadıkça mutluluk hiçbir zaman konmaz biliyorum yüreğime.
bunu hissettiren insan sabahların koyuluğundan süzülüp gelen ışık olmalı.
şair,
mavnaların durduğu kıyılara çık.
rüzgar okşasın saçlarını.
saçların ki, bir kırık plağın cızırtısı gibi uçuştursun bütün içinde haykırmak istediğin sesleri.
o seslerde büyülenmeye hazır beklemededir eminim sevgili.


saygıyla.
çok beğenerek okuduğum için biraz uzun tuttum affınıza sığınaraktan.





kırmızı karanfil tarafından 6/23/2009 6:21:47 PM zamanında düzenlenmiştir.