Ne kolay görünür.. eli cebinde gitmek aşktan
ıslıkların ezgisiyle silik.. yalpalayan boşlukları bağıraraktan
doğasının verdiği yetkiye dayanarak.. kadarı bile bırakılmadan yalnızlıktan…

Sözgelimi günlerden İstanbuldur
ama güftesiz bir gece gibi geçmiştir boğazından
gibi lambalardan akıtmıştır raksını.. bakışmasız sağanak
ve sonrası yalnızlık, kıvrılarak.. iki el gezinmiştir ceplerinde yalın ayak
kara bulutlar arası habercisi olmuştur.. ikinci el aşkların mükellefi şarkılarla

Eli cebinde gezinir dursan da
sorasın tutar.. neden görünmez kanar insanlar
tel örgüsüyle göğüslere inip kalınca bir kösnül sancı
sorsan, söylenir mi kuru dudaklarına gözyaşını silen aynalar?

ki kadarı yok bu yalnızlığın, tüm dokunuşları cepte
tek kalmış mezar taşlarında soğuk bir eğlencedir ürperme
sinsi karanlıktaki köşegenlere pısıvermiştir çıplak ışıklar, pencerelere:

her ağız, bir tutam da olsa köz ambarı
göz koymuş boşluğunda oynaşan bir kıvılcımı
nedensiz ateş almasak kurur sol yarımızda bir yaprak?

Elin ceplerinde; kadarı yoktur bu yalnızlığın
uyanınca gündüzün fenerleriyle son bulur.. bildiğin tüm yüzler
yanık bırakılacaktır bir sazende.. ıslıkların fotoğrafında yorgun mızrap:

ırmaklardan bir bestedir, muskadır yanağımız
ceplerin bırakmaz ellerini; alışılmışa gebedir ıslaklık
sızılara rast getirilen tutkuya kurbandır ateşler.. yağmurla yanışlar,

nedensiz salınır İstanbul, iner ıslık dolu gölgene
buram buramdır bestesiz.. söver gitmelerin ve yolların kokusu
her nasılsa ilk elden avuçlanmıştır ceplerin, aklanmaz ardında dizelerin
söylenir mi dersin şimdi, aşkı yazmasak, kurur gibi durur yolculuğunda bir sol yaprak!

M. Mustafa USLU