[Recep’indir]

Sen
adı gül kokanım
sana saldım gün görmemiş terimi;
yorulur durur mu bir gün kalbim gibi zaman
hiçten hiçe mi söktü dilim.. vedanı heceler yoktan?

Yaşamak onulmaz yaraydı
adında gül.. bende vedan kaldı...

Sen
çiçeklerle ölgün susanım
bilirdim salıncaklarından birinde
ilk gençliğimde bağım-bahçemdi gelişin
İstanbul muydu deniziyle içimizden geçenin?

Yaşamak onulmaz yaraydı
adında gül, bende vedan kaldı...

Sen
ilk heveslenmelerle bıçkın sevincim
kanatları gölgesinde uçmaklara bileyecekken kollarımı
harman yeri bilindik de güzlere ayıp görüldü düşte bile kuş sesleri

kinimize ortak ebabili tanıdık ayet gibi
savrulduk taş yağmuru ömürlerle
gün geçirir miydi zaman?

Yaşamak onulmaz yaraydı
adında gül, bende vedan kaldı...

Sen
mahşere çağrı duranım
insana güdülen hırsı mı olur dünyanın
sınmayıp kendini anımsatan vebalı çiçeklerle
katık edildik devşirilmiş yuvalara; sardunyalar açar saksılarında

mevsimlere direnen turnaları da bildim türkülerden:
hem top koşturan çocukları hem oyuncak bebeğinin altını değiştiren

saklamış bahçem çile.. hep baharında
kaç dağın öyküsünde emzirdi kalbimi göğüm
sus-pus kesilmeye çağırsa da güle serpilir mi ömrüm?

Yaşamak onulmaz yaraydı
adında gül, bende vedan kaldı...

Adında gül vardı
bende vedan.

M.Mustafa USLU