Leyla dile geldi, elveda diyor

Ilık rüzgâr yüzünü yaladığında
Asırlar öncesinden gelen sesini duyacak, ürpereceksin…
Kederinden ağladığında
Kulaklarında aşkın şarkısı çınlayacak, eriyeceksin…
Demli bir bardak çayın tadında
Her yudumda duyacak, pişmanlığını demleyeceksin…
Acı dolu ve lirik dansedişlerini görmemek için sigaranın dumanında
Gözlerine mil çekeceksin…

Leyla dile geldi, elveda diyor

Bir çocuk ağladığında çığlık çığlığa
Savurdukça sana doğru iç çekişlerini, yüreğini parçalayacaksın…
Leyla’yı göreceksin yalansız, masum çıplaklığında
Bir türlü olamadığın Mecnun’u hatırlayacaksın…
Nasıl kaybettiğini hatırladıkça yok yere, ince bir sızı bağrında
Bağıra bağıra ağlayacaksın…
Geçmişin yaşanmış, geleceğin kimliksiz kaldığında
Sağaltılmayacak acılarla kendini sorgulayacaksın…

Leyla dile geldi, elveda diyor

Artık sonsuza kadar susabilirsin
Çünkü sesini duyacak kimse kalmayacak…
Saçlarındaki yasemin kokusunu çekemeyeceksin içine
Hiç tutmadığın yumuşacık ellerini okşayamayacaksın…
Ne kadar aşk şarkısı varsa bildiğin, unut hepsini
Hiçbiri sana değil, zerreni bulamayacaksın…
Sen de sil hafızandan Leyla’yı
Bir daha yüzünü göremeyecek, adını duyamayacaksın…