Bizler dert sofrasında bal yerken
Asrın girdabında eriyen yine zamandı
Yok oluşun kirli sillesinde kaybolan
Gereğini unuttuğumuz insanlıktı
Çürümüş gönülleri naylon aşklar sarmış
Ve dönekleşen kahpe yürekleri
Dostluk, tahtını devretmiş nefrete
Barış, kaybolmuş savaşın gölgesinde
Ve gözler kin kusuyor adeta
Zulme düşman hüseyni yüzlere,
Kanı deli olan kandırılmış çocuklara

Meğer insanlık ölmüş…
Omuzlarda taşınıyor kara lale desenli tabutu
Soğuk musalla taşında uzanmış yatıyor
Gözlerin kimi buğulu kimisi kan dolu.
Bir yerlerde susmayan silah sesleri
Havada insanlığın savaşından kalan,
G3 mermilerinin kesif kokusu…
İnsanlık ölmüş,
Şimdi ölüm sessizliğindeki toprakta yatıyor
Nokta kadar menfaat için virgül kadar eğiliyor,
İnsanlığın öldüğünü bile bilmeyen biçareler

Velhasıl;
Sevgi yalan olmuş dönek dillerde
Ne namus ne gurur,
Ne dost ne de arkadaşlık,
Kalmadı bir nebze olsun içimizde
Koşuyor hepside bir kuruşun peşinde

Abdüssamed Gedik