ALLAH’A EMANETİZ!

Köşeleri yırtılmış, siyah beyaz fotoğraflarda kaldı yüzüm,
Yanımdan geçen suç işlemeye meyilli simaları göremiyorum artık,
Varlığımdan haberdar olmayan gün, çoktan küsmüş benliğime,
Ne yüzüme gülüyor,ne de bir ışık yansıtıyor gözlerime,
Sırat köprüsü gibi geliyor,uzadıkça kaybolan yollar
Durmadan ayaklarım kayıyor, düşüyorum yerlere
Bir el uzatıp kaldırayım diyen insanlar masallarda kalmış
Yerini, duvardan suratlar almış
Sılaya hasret gözlerimden süzülen damlalara aldırış etmiyor kimse
Geçip gidiyor yanımdan sessizce
Yosun tutmuş taşlarına tutunarak kalkıyorum kaldırıma
Silik geçen bir rüzgarla savruluveriyorum
Bedenim, kuştan hafifmiş gibi uçuşuyor, sonbahar yaprağı misali
Silkinerek kendime geliyor,güç bela kalkıyorum ayağa
Aniden içime giren huzurla dimdik doğruluyorum
Tok bir adım atıyorum sonu olmayan yola
Davasını tek celsede bitirmeye yeminli bir avukat gibi
İşine yetişmeye çalışan insanların bakışları altında
Gözlerim tek bir noktaya bakıyor;
Elinde yazma oyasıyla anamın bulutlara yansıyan gözleri...
Bir elinde kitap diğer elinde çayını yudumlayan aslan babam...
Kimseyi görmüyorum artık
Şimdi gün bir başka bakıyor yüzüme
Karşılığı yüzüme yayılan anlık tebessüm oluyor
Ve şimdi fotoğraflardaki yüzüme renk geliyor...
Keskin bakışlarla süzüyorum naylon delikanlıları
Çaremin çok uzakta olduğu bir yerde
Tam uçurumun kıyısındayken
İçime giren huzura teşekkür ediyorum
Emanet olduğum Allah’a şükrediyorum
Beni dost görünen kahpe düşmandan,
Sevgiye bürünen kin ve nefretten
Ensemde bekleyen, şeytanın şerrinden koruduğu için.
Ve sevdiklerimi de unutmuyorum
Beni Allah’a emanet ettikleri için.
Ve selamlıyorum sevdiklerini bekleyenleri,
Beklediği sürede dualar ettiği için
Ve her duasında sevdiğini Allah’a emanet ettiği için
Şimdi huzurla gülümseyebiliyorum
Tüm insanlığın ALLAH’A EMANET olduğunu bildiğim için

Abdüssamed GEDİK