Bir pazar günüydü. Eşimle çok erken saatlerde sahile inmiş,’ Lodoscular gibi çipil, çipil kıyıda sabah yürüyüşü yaparken, gerçek lodoscular bize
bakıp gülerek, ’Rastgelsin ortaklar’ diyerek bir nevi hoşnutsuzluklarınını
yansıtmışlardı.
Bu çok cinaslı stemden birşey anlamayan eşim,’niye bize ortaklar diyor bunlar’ diyerek kolumdan çekti.
- Bu adamlar kumlar üzerinde lodos dalgalarının getirip atabileceği
buluntuları ararlar. Bizi de lodoscu sandılar, onun için ’Ortaklar ’diye stemkar konuştular. Kötü niyetli değiller... zararsızdır bu insanlar, dedimse de, ikirciklendi eşim ve ’Hadi biz dönelim’ dedi.

O zamanlar büyücek bir köy havasında olan Maltepenin, çevresi
bahçe ve bostanlıktı. Sokakları ise sümrüt yeşili ağaçlarla dolu, aralarında
insanları bayıltacak kadar güzel kokulu renga renk yoğun çiçekliler vardı.
E5 şin adı ozamanlar Ankara asfaltıydı. Bakallar durağından ankara asfaltına kadar uzanan feyzullah caddesi, baştan sona tek, yada azami iki katlı bahçeli evlerle doluydu. Bakallar durağından evimize kadar olan uzaklık
8 dakika sürerdi. Oradan da ankara asfaltına on dakika.
Ogün sabah serinliğinde, o mesafeyi eşimle biz, 15 - 20 dakika sürdürmüştük. Yol boyunca, müthiş bir çiçek kosu insanı adeta sarhoş ediyordu. Kimi bahçelerde şebboyların, kimilerinde çeşitli güllerin ve yeşil bir halı gibi yerleri kaplamış, o bildik kokularını yayan fesleyenlerı seyretmekten kendimizi alamıyorduk.
O zamanlar pekçok sokak ve caddesi işte bu minval üzereydi, Maltepenin. Sokak ve caddelerinde yürüyüşün bitmesini istemezdiniz.

Şehirlerimizin bgünkü hallerini, kirliliklerini, çarpık ve olumsuz yapılaşmalarını
gördükçe, hep o yılları hatrlarım. Hatırlamakla da kalmaz, adeta oturup ağlamak gelir içimden. Ama ne gezer, bütün yerler dolu. İç çekip soluklanacak bir yer bulabilirseniz, ne mutlu size.
Bu durum, bu ortam, bu gelişme iyimi, kötümü? Ona da lütfen biraz düşünüp siz karar veriniz.
Güzel şehirleriniz, oralarda renkli ve kokulu günleriniz olsun, sevgili dostlarım...