Sarı, mor, kırmızı, beyaz çiçekler;
Sabah ezanıyla hemen uyanırlar.
Kardeş olmuşlar; dövüş, kavga yok,
Seviyorlar birbirlerini neme lazımlık yok.

Kat kat dizilip, gün be gün çiçekler açılır,
Ölümü geldi mi saniye geçmeden saçılır,
Allah’a itaatte hiç ara vermeyen çiçekler,
Rabbi için gerekirse can veren çiçekler…

Sabah güneşle gözleri parlar uyanmak için,
Güneş; ekmeğidir, suyudur bir bakması için,
Sağı solu gözetleyebilmek yeter onun için,
Su ve güneş dahası yok yaşayabilmek için.

Her zaman su, güneş onun can damarı olur,
Eşsiz kokusuyla canlılara yaşam kaynağı olur,
İnsanları mutlu etmek için sağdan sola savrulur,
Zararlı da olsa zehrini vermez kuruyup kavrulur.

Gece, gündüz insanın mutluluğu için var olur,
Bitmez denen biter de bir avuç toprak olur,
Bir sevgi, bir çiçek açar diğerine sormadan,
Dağılır yeryüzüne, hiç kimseye sormadan.

Her sabah Rabbini tesbih eder durmadan,
Kin, nefret; kibir ve hasedi hiç anmadan.
Allah aşkıyla yanar, için için gülmeden,
Yaşamak ve yaşatmak için doğar yeniden.

Emre itaati farz bilir, derin derin düşünerek,
Allah’ı zikreder, tefekkür yumağına bürünerek.
Tevhid ne yüce sözdür, onun tepesinde duran,
Kokusunu dünyanın en ücrasına koşuşturan…

Çiçek de doğar, büyür ve ölür dünyada,
Rabbine karşı, itaatsizlik yoktur hayatında.
Diyar diyar dolaş, sor çiçeğe doğrulukla,
Soru cevapsız kalmaz hepsi bir ağızla;
Rabbimiz Allah; kitabımız yüce Kur’an,
Sevdasının altında bulacaksın duran.
Bil ki, zikir ve tefekkür onun hazinesidir,
İki dünyada da mutlu yaşamın rehberidir.

Her gün binlerce çiçek ölür, doğar diğeri,
Kıyameti inkâr edenin beş para etmez ciğeri.
Bitki de böyle, hayvan da ama insan;
İnsan deyince düşünmek lazım bir an.

Dünyanın geçici olduğunu anlar zamanla,
Kendinin de çaresiz olduğunu anlar zamanla.
Hayat onu mahkûm eder, en ince tuzakla,
Akıl çalışır, beden itaat eder, hayatı anlamakla.

Dünyanın durumu, ne kadar benzeşir çiçekle,
Düşünürse; vahiyle ilim, örtüşür gerçekle.
Ahireti unutman senin için kazanç değil,
Düşün, tart ve icraatınla Rabbine eğil…

Çiçek, güneşi ve suyu hayatının can damarı sayar,
Sen vahyi nereye koyuyorsun, o bütün mizana ayar?
Öyle insanlar vardır ki, eşyanın tabiatını bozar,
Sonra da biz, dünyayı ıslah ediyoruz diye yazar.

İnsan ve çiçek aynı dünya da değişik hayat,
Peygambersiz bir millet için dünya olur bayat.
İlah tanımaz insanların tavırlarına acıyorum,
Acımaktan ziyade kendi adıma üzülüyorum.

Nimet de onun, rızık da dilediğinden alır,
Çünkü o çok zengindir, dilediğine verir.
Dünya imtihan dünyasıdır, böyle bilinmelidir,
İmtihan; ancak zorluklara sabredenlerindir.

Mal da onun, mülk de, dünya da biz emanetçiyiz,
Bu ölümlü dünyada vahyin yılmaz bekçisiyiz.
Bizim güneşimiz ve ayımız: Kur’an ve sünnet,
Ya Rabbim! İmtihan dünyasında bize yardım et.

Çiçekte onun, insan da öldürür, diriltir hayatta,
Kul olmak gerek, gerçek bir kul, yalan dünyada.
Gözümüz açık, aklımız çalışıyor yaşam aynasında,
Çiçeklerle dost oluyoruz, bu kardeşlik dünyasında.

1990/ Konya