yazma diyorsunuz
deniz’i
mavisini
sen hiç içerde yatmadın ki

anlatamıyorum

sizi
düşlerinizi yağmalayan o hazan
içine
sessizliğine ağlayan
arabesk bir güruh bıraktı ardından

kulaklarımdı ilk iğfale uğrayan
insan sayılmıyordu ağlak bakmayan
kendine acımayan

oluk oluk zerkediliyordu zehri
topsuz tüfeksiz kaybediyorlardı bir nesli

düşman aynadaki aksimizdi

eller alıyordu sevdiğimizi
bize kesilen intihar bileti...
olmadı
babayla böğürüp
sallamak jileti

aşk kendini kurban etmekti

kaç ismail oldum ben
yerine koç gönderilmeyen
...

beyaz dizi
tommiks teksas serisi
kültürün en afillisi

ne romanı
ne şiiri
bulabilirsen eğer / o da gizli gizli

zindanlardaydı bizden öncesi
kalanlar zaten dünyadan bihaberi

anlayacağınız yoktu yol göstereni

...

en mühim dersimiz din bilgisiydi
zehir gibi olsan hikaye
neymiş ki matematik
fen bilgisi
geçemezdin ezberlemeden
tüm namaz surelerini

on altımdaydım öğrendiğimde
yitenleri
mücadeleyi
ustayla tanıdım şiiri
o kitaplardan açılan dünya
öyle böyle değil
sanki başka gezegendi

düşünsenize
çay çay gezen bir liseli
dünyası diskodan ibaret
yaşamayan bilmez
o zamanlar adamdan sayılmazdın
gezmemişsen birkaç çay partisi

oysa eskiden benle yaşıt birisi
disko falan görmeden idam edilmişti
hem
durum hiç arabesk değildi
demek bir şeyler başka öğretilmişti

o günden sonra ben
kazıyorum tüm ezberleri

her gece sehpalar kuruyorum
zamanın yargıçlığında
çocukluğum
gençliğim
ve dahi benliğim
sürekli zan altında

kırıyorum kalemimi
hep mayıs telaşıyla
eylül gaddarlığında

uzun uzadıya sorgulamadan

ilk
hakiye boyanan
çocukluğumu asıyorum
masumiyetine aldırmadan
...

anlayın artık ne olur
biraz geç doğmak
az devrimci yapmaz bizi
bizim suçumuz değil ki
yatmamak aslan gibi

hem
sizin bedeniniz
bizim beynimiz hapisti

size onlar
bize kendimiz yaptık işkenceyi