Hepimizin bu dünyaya hayatını kaybetmek için geldiği gerçeğini göz ardı etsek te süregelen zaman dilimlerinde geride bıraktığımız fotoğraflar pişmanlıklar keşkeler ve doldurulamayan hikayelerin sancısında can çekişiyor.
Bir yazarın küçük bir anekdotu vardı hayata dair ;
sahne kurulur ve spontane bir tiyatroda oynadığımızı sanırız. Veya sanılanın iplerinde sallanan birer kuklayız. Çünkü kendimizi dikkate alıp, kendimizden saymadık. Sen bırak onu, varolanla yetinerek ağırladığımız bir misafire yaklaşır gibi bile yaklaşamadık kendimize.
Ve hep bir yanımızda duran kendimizin mağlubiyetlerine hayıflandık, sadece...
Bin bir sorunlarımızın ötesinde, boşu boşuna kafamızı ağrıtan türlü türlü sorunlarla uğraşıyoruz. Derdimizden, ideallerimizden çok kimin gölgemize, sesimize, giyinişimize, sözcüklerinin şomluğunu bulaştırdığını merak ederek, katmerli çözümsüzlüklerin ağına yakalanan bir kelebek misali çırpınıyoruz, yorulana dek.

Biliriz ki iç sorgulamaların ve bilinçaltımızda çelişkiye yürüyen olguların peşine takıldığımız anda bir ayağı kırık masa dahilinde sallanırız..
Var olanı yaşamak ve yaşamı paylaşmak mutluluğun özü ise..
Bazen yol gösteri olmak durumunda ki kalbimizin sesini dinlemeliyiz.

Hem şiir hem de güzel doyurucu yorumun için tekrar tşk..

Öncelikle teşekkürler Faik.

Hayat yorumlanmak istenirse bence en kısa ve en uzun cümledir.

Yaşandı, bitti!
Ya da romanlar yetmez anlatmaya, her insan bir kitap aslında okunup bittikten sonra rafına kaldırılıp konan... Denk gelirse başucu taşı ne âla... (yerin varsa bu dünyada)

önsöz ve sonsöz başlığını kullanmam bu yüzdendir.
Başlangıç ve bitiş. Aslında arada dönemler kayıptır, yaşadık sayılan yıllar...(tamamlayıcı etkendir)
Film gibi her şey, izleyicide kalanda bu dur zaten ya da şiirde de böyle giriş cümlesi ve finaldir akılda kalan.

Gerçek yaşamımda da hayata böyle bakıyorum fazla söz kekemeliğine gerek yok çünkü fazla söz yormuştur beni nedense olaylara öylesi olgunlukla bakıyorum ki olması ve yaşanması gerekiyordu, inancımın bakışıyla da her olay birbirine vesile, hiç bir şey tesadüf değildir çünkü!


Geldik gidiyoruz, ve hep derim ki yaşamı gargaraya getirip yaşayanlar ne aldı, neyle gider bunu tartışmasına bile girmeye gerek yok!
Biliyorum ki her kes aldığıyla yetinip ömür dolduruyor. Sokma akılla akıl olmaz, bir insana istediğin kadar yanlışsın de o yine bildiği rolü oynar, bu kadar basit işte hayat!

Oldum olası insanları sevdim kötüsünü de iyisini de çünkü şartlar eşit değil, ne var ki yine inandığım bir konu her kes bu çarkın bir dişlisi elbette ki kötülüklerde olacak, devran güzelliklerle sürseydi yazacak konu kalmazdı insana... Görsel ve yazınsal iletişimler neyi anlatırlardı!

Yine biliyorum ki; her kul bir meziyetle gelmiş devrana, ucundan tutup götürdü götürdü!
Olmadı gelişine yaşar...

Her şey doğanın dengesiyle orantılı gider, kullandığım imgelerde özellikle üzümün evrelerini ve özelliklerini insanla hep bağdaştırmışımdır.

Sanatla uğraşan, insan bir basit örnekleme bir simgeye ve ya imgeye bağlı yaşar insan özünü bulur onda, doğa şiirlerinde (pastoral) insan kendini ağaç görür, deniz olur ya da neye ruhu yöneliyorsa onla eşleştirir kendini... Nilüfer çiçeği de benim favori simgem olmuştur. Senin ki çakıdır diğerin ki çapa, her neyse seçim kendini ifade şeklidir aslında...
Psikolojide dört ana unsur vardır ki yaşa budur.

1-Olmak istediğin sen
2-Olduğun sen
3-Dıştan görünen sen
4-Kör pencere (bilmediğin sen) olay tamamen bu!
….

Her birimiz belki bir şarkıyız, laternanın kolu çevrilir ve biter melodi...

Söylemem o ki!
Hayatı orta seyirde yaşayan insan tat alır öyle fazla zorlamaya mal, mülk hırsına hele hele gereksiz sıkıntı ve demagoji bana samimi gelmemiştir.

İçim döktüm sanırım uzun oldu ama kusura bakma ahkam kesmek değildir derdim paylaşım olarak gör şair!
Beğeni ve düşüncelerine teşekkürler.
Esen kal.
Şiirle...