Otogarda ayrılıyor yollar.
Şimdi, yağmurlu bir veda faslı,
Şehirlerarası bir otobüs camından
El sallıyor hüzün.



Ayrı şehirlerde nefes alma zorunluluğu
Giriyor araya.
Yıkık bir kent kalıyor bana,
Gidişinden sonra.



Enkazlarında hep sesini arıyorum,
Gülüşünü, bakışlarını.
Sensiz üşüyor aşk buralarda.
Bense donuyorum.



Gözlerim gözlerine değmeden yaşanan,
Her saniye boş ve anlamsız,
Kayıp ilanlarında,
En tanıdık yalnızlık hep karşımda.



Sensiz içilen her çayın tadı,
Yeterince acı.
Ve sana çıkıyor,
Baktırdığım her kahve falı.



Başıboş akşamlar esir alıyor beni.
En büyük işkenceleri yapıyor.
İçimi acıtıyor, sensizliği getiriyor karşıma.
Dokunamıyorum, en çokta bu koyuyor insana.



Benden uzakta başka bir şehirde,
Aldığın nefesi bile kıskanıyorum.
Bastığın kaldırımlar,
Yürüdüğün yollar olmak istiyorum.



Akşamları gökyüzünden sahiplendiğin yıldızlar,
Sabah uyandığında odana vuran güneş olmak istiyorum.
Bilmiyorsun, ben sensiz geçen her gece ölüyorum,
Ve her sabah, geleceğin günün hatırana yeniden doğuyorum…




Ferhat Tokmak

02.05.2009