Yılların yorgunluğu, biraz dinlensin diye,
Ömrün sonbaharında, biraz huzur isterdim.
Takar diye beklerdim. senden bana hediye,
Saçlarım ak da olsa, bir papatya isterdim.

Kendimi kandırırım, anılar masal gibi,
Pembe değil yaşamak, gençlik gibi olmuyor.
Ruhumun derinliği, sonsuz bir boşluk gibi,
Ne yapsam da boşluklar, artık bil ki dolmuyor.

Hiç olmazsa bıraksan, beni kendi halime,
Görmesen gözlerimi, halimi hiç sormasan.
Daha az acır içim, bakmasan ahvalime,
Ne kendini ne beni, boştan yere yormasan.

Bulutlar ağlar belki, ama güneş hiç sönmez,
İçimdeki yarayı, kanatsan da durmadan.
Bil ki kırgın bu yürek, artık sana hiç dönmez.
Anlayıp yaptığını, yüreğini vurmadan.

Arkama döndüğümde, yalnızım bir de baktım,
Yıllarım geçti boşa, bahar nedir görmeden.
Pınardım gözlerimden, çağıl çağıl hep aktım,
Simsiyah saçlarımı, çiçekleyip örmeden.