"Sordum sarı çiçeğe, annen baban var mıdır
Çiçek ey dür derviş baba, annem babam topraktır".... Bu şiiri her okuyuşumda, her duyuşumda Yunus'u boyun bükerken görüyorum cümle evrenin gönül tahtında... Bugüne kadar bu şiirin kafiyesine hecesine hiç bakmadın çünkü şiir buna musade etmedi... Daha şiire başlamadan dut gibi silkelendi yüreğim düştü ayaklarımın dibine, şiir bittiğinde de ben de darı tanelerinin arasına karışıp serildim toprağa... Şiirden murad bu değil mi zaten... İnsanın kendini okuması, kendini bilmesi, canı okuması, cananı dilemesi ve har ortasında gül devşirebilmek aşkına yangının gamzelerine dudak kondurması değil mi... Şiir hesapsızlıktır, sunuşta dilin titrememesi, yüreğin geri çekilmemesidir... İşte senin bu şiirini de Yunus'un o şiirini okur gibi okudum... Deryaya girer de başını göğe kaldırırsan, canın boğulmak üzereyken kuşların özgürlüğüne ah edersin. Ama canınla, yüreğinle, başınla ve tüm bedeninle hiç bir hesap yapmaksızın deryaya dalarsan sular altına saklanmış cennetin güzelliklerine akar nazarın... Artık hesabında olmayan tek şey ölümdür... Ben bu şiire o cennetin güzelliklerini görmek umuduyla daldım ve gördüm göreceğimi... Daha ilk seferde hecesi hecesine okudum, her şey yerli yerine oturmuş... Çok umurumda değil bir şiirin kafiyesi, uyağı... Kristaller içerisinde sunulmuş bal gibi bir şiirdi ve halâ dudağımın kenarından sevda sızıyor....
Her zamanki gibi harikaydı...
Sevgili kardeşim umutlarını gökler kucaklasın...
Sevgilerimle...