Tam ortasındayız parçalanmanın
Görmezlikler, duymazlıklar boşuna
Ayak uydurulamaz oldu evrenimizin
Ne yazına, ne de kışına.

Tam ortasındayız yoksunlukların,
Hiç kimse aldırmazken korkunç tuzaklara
Biliniyor mu ki… kim bilir, kimdir?
En sona kalma şansı, atılmadan uzaklara.

Tam ortasındayız amansız kırılmanın,
Anasız babasız kalmış öksüz tabiat’ın
Her gün yeniden canına okunurken,
Farkında olamadık canımıza okunduğunun.

Ortasını da geçtik en sonunda,
Bitiş çizgisi uzanıyor önümüzde
Görmek istemesek de bu gerçek çığlığı,
Bütün haşmetiyle duruyor, bakın işte orada.

Ama biz insanlar hayalsiz duramayız
Bu yüzden bol, bol, serap’ta görürüz:
Çöldeki insanın yalnızlığı, imkansızlığı,
Sonunda anlaşılır… anlaşılır ama,
Görünür bitiş çizgisindeki acı dramı.

Siz durmadan yakın ormanları !...
Yalnız, orman ve eko sistem’ midir yanan?
Tüm nafakamız, yaşamımız, nimetlerimiz,
Biz vuslat uykularımızda uyurken,
Bakın, görün, yanıp kül oluyor oradan.

Bunları söyleyerek sizleri uyarmak
Ne özenti, ne hayaldir, uyanın… uyanın…
Silkinip kendinize gelin, hepsi gerçek.
Kahin olmaya gerek yok…
En güzel yaşamlar, tüm güzellikler,
Bir mevsim gibi, önümüzden geçip gidecek.

“Kemal Polat – Maltepe / İst.”