A N K A R A

Ne zaman kitabımın kapağını açsam,
Sarar beni sıcak bir uyku ..
Sıkılsam, oda kapısını açsam,
Dumandan göremem ufku...

Bunalım için mi yaratıldın ey Ankara?
Hiç insaf yok mu sende?
Her şey olsun istersin kendinde ..
Ne kadar okul varsa toplamışsın bir araya ..
Dumanlanmış, islenmiş, sislenmişsin...
Adını çevirmişler Ankara’dan en karaya ..

Hani güzel Ankara’ydın sen?
Öyle söylerdi ozanlarımız ..
Hani senden yardım umardı bahtı karalar?
Böyle mi yardım edecektin onlara?

İlk kurulduğun günleri okuyorum da kitaplardan,
Dinlenmek için sana koşarmış insanlarımız ..
Tertemizmiş havan, zehirle dolmazmış kanımız ..
Soruyorum sana, doğru mu bütün bunlar?
Öyle miydin elli yıl önceleri sen?
Öyleyse sana kim kıydı Ankara?
Kimler eyledi seni şimdi böyle kapkara?

Arif GÖLGE
(Ankara, 4 Aralık 1983)

NOT: 1983 yılında, Ankara’da çok yoğun bir hava kirliliği vardı. Nefes almakta bile zorlanıyorduk. Hatta gazeteler, "ANKARA" yerine "EN KARA" diye manşetler atıyorlardı. Bu şiir, o günlerde Cumhuriyet Öğrenci Yurdu’nda yazılmıştır.