Ağlayan bir çocuk bıraktı kadın.. susmasını bilmeyen..!

mazeretler,
tarihi aştı..
bugüne gelirken
ben kaç defa öldüm
saymadım
sen kaç defa öldürdün
saymadın..
sen bıkmadın
ben kanrevan içinde yine yapayalnızım
ben bıkmadım
senin elin kanlı yine acımasızsın.
ve tarih;
mazeretleri bugünden alıp
yine yarına verirken
yine sen bıkmayacaksın.
ben buna razıyım
bende bıkmayacağım
ve asla düşündüğüm gibi olmasada
hep düşündüğüm şekilde
seni asırlarca yaşatacağım

birileri gelip aramıza,
barikat olacak..
ben barikata bir delik açıp
sadece sana bakmakla,
bir ömrü..
hiç çekinmeden
tanrının bütün kurallarını çiğniyerek
harcayacağım..

birileri gelip aramıza
asla çiçek ekmeyecek..
ama ben sevgimle her mezarımın üstünde
sana düzinelerce gül bırakacağım

birileri seni benden alacak
ben toprakla seni
tekrar yoğuracağım...

mazeretim;
toprakları aşıp
göklere ;
göz yaşı bulutları olurken..

tarih kendini aşmaya başladı
bir ömrü hiç çekinmeden
ve düşünmeden
hesapsızca harcayabilirsen ;
hep seversin.

bir gül bıraktı aptal
sevdiğine..
nasılda kıydı sevdiği
mazeretler içinde
hiç düşünmeden
aptalın göz yaşıyla büyüttüğü
o güle..

Canberk Apiş