Garip bir rüyadan çıkıyor göz çukurları...



saklısı yorgun kirpikler düşüyor uykuya
bahar eskisi soneler taşıyor dudaklar
içini kanırta kanırta acı kesiyor yüzsüz yıllar
pembesi yaşanmamış ağaçlarda çoğalıyor çiçekler
toprak kokuyor tenin bekçisi
ve...
yağmura düşüyor ağrılı yanımın yarısı.

uzun cümleler kuruyor yollar
söz sokaklarında duruyor içimin köşe başları
penceresi kış
pervazı kar memleket
saksıda menekşesi soluk mor aşkla
eski evin odaları hüzne duruyor
içine çöken dudaklarını gizliyor gülümseler.

kış şalını atarken baharın omuzlarına
şimdi buruk vedalarda zaman suskun
hiç bir gitmek yakışmaz insana
sızlar orman orman devrik ağaç kovukları
gökyüzü yüzünü yıkar durmadan
elleri kavuşur beyazın altında
uykunun en hazin zamanıdır oysa yaşamak

bir sestir kulağımda kalan adımı yineleyen durmadan
gitme vaktidir yarından!



Neslihan YAZICILAR