eskiden ne kolaydı unutmak
açık yaraya tuz basıp
zaman’la havalandırmak

sonrası küçük bir iz
sızlamayan
belli belirsiz...

oysa sen
kaç kez kabuk bağladın bilsen
kaç kez kanadın yeniden
tam kapandın dediğim yerden
...


(yağmura doğmuş kelebekti aşkımız
korumak isterken ellerimle boğduğum...
ki ben yıllar sonra
hala
onu cebimde taşıyorum)


herkeste seni arıyorum
bir mimik
bir jest/ bildik bir söz
sen gibi bakan bir çift göz...


laf aramızda hala
”mutluluk o kapağın altında” sanıyorum
kapaklar biriktikçe önümde
herkesi sen sayıyorum


sen diye konuşup
dokunurken onlara
yavaş yavaş seni giydiriyorum

-hani bir mucize olursa diye
ara ara kelebeği yokluyorum-

sen bol geldikçe herkese
ben kendime darlanıyorum

ve çekip giderken
menzili belirsiz bir yolcunun mola telaşıyla

kal diyorlar…
sana/ ağzımda büyütüp
bir türlü söyleyemediğim
ve keşkelerimin ortasında
bir ceset gibi duran
kal
nasıl da kolaymış meğer

-sen
yine de öyle gider miydin
kal diyebilseydim eğer-

...

biletini eliyle yakıp
treni çoktan kaçırmış
avare yolcu gibi gidiyorum

ve lanet olsun biliyorum
boşa yürek aşındırıyorum

girdiğim bütün yollardan
illaki sana çıkıyorum