Dudağımda gülüşü, esir gibi hecenin,
Gözlerimde süzüşü, bakışında ecenin,
Avuçlarımda düşü, umut dolu gecenin,
Efkârına akarak, yıldızlara uzandım.

O çok uzak görünen, noktaları saydım da,
Geceleri bürüyen, siyaha ak koydum da,
Söylenmemiş sözlerin, isyanını duydum da,
Bir hayale bakarak, yıldızlara uzandım.

Yürüdüğüm yollarda, bulamadım kafiye,
Cevapsız kaldı sual, “bu hüzün, sitem niye?”
Ardımdaki maziye, dönüş olmasın diye,
Gemileri yakarak, yıldızlara uzandım.

Dürüstlüğü, doğruyu, yitirmeden özümden,
Haksızlığa küfürler, dökülmeden sözümden,
O beyazlara doğru, alev almış gözümden,
Kıvılcımlar çakarak, yıldızlara uzandım.

Tek suçlu ben olayım, gerek yok belgelere,
Bu dünya kalsın işte, âlim ve bilgelere,
Dönüş yok biliyorum, yerdeki gölgelere,
İsmimi bırakarak, yıldızlara uzandım.

Göklere haykırarak, bozdum tüm sükûtumu,
Bulutlar taşır elbet, o son gün tabutumu,
Bu kadar yeter dedim, tüketip umudumu,
Yeryüzünden bıkarak, yıldızlara uzandım.

Hoşça kal diyemedim, anılarıma kızıp,
Tüm yalan sevdaları, doğrularımla ezip,
Hatıram olsun diye, bir şiir daha yazıp,
Mısralara akarak, yıldızlara uzandım.

EMİN ZEYBEK-BURSA