2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
998
Okunma
Hep güçsüz, yalnız…
Karanlıklar, çaresizlikler içinde
Bir yarasa telaşıyla
Sağa sola çarpan
Buz kanatları kırılıp
Hep kanlar içinde
Hep hüsranla biten
Çırpınışlar…
Bazen bir ışık serabı
Bazen bir gülücük…
Kimi zaman umut sanılan
Zerrecik mutluluklar…
İsyanın çaresi yok,
Umutsuzluğun faydası…
Yine de yaşamak gerek,
Yine de bir ışık beklentisi.
Varsın ışımasın o umut,
Varsın hep kırılsın kanatlar;
İsteyerek, severek de olsa,
Kimi zaman katlanarak ya da…
Yaşamak bir gül gibi,
Dikenlerle birlikte, dikenlere rağmen
Sarılmalı dört elle,
“An”ın hakkını ödemeli.
Cevap Yaz