4
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1323
Okunma
Bir kantarcı çocuk
Oturmuş ıslak yere.
Belki yedi, belki sekiz yaşı
Tam okul vakti
“Tartalım amca”, geçim sözü.
Bilmem eksi kaç derecede
Üstünde bir eski kazak
Titriyor, yüzünde hüzün.
Hüzün, emanet olurdu bildiğimiz
Kantarcı çocuğunki kalıcı.
Hava inatlaşır çocukla
Hüzünle karışık kar yağar
Acı yağar üstüne, sulusepken yağar
Önüne atılan bozuk parayı
Tutup cebine koyacak
Mecali yoktur
Tutmaz parmakları.
Bugün yine hava hüzünlü
Hüzün kalıcı.
“Tartalım amca”dır tek direnci
Acımasız hayata.
Ve yine benim,
Alamaçta yüreğim donuyor.
Cevap Yaz