Amansız bir hastalık sonucunda yaşama veda ederken, birleşemeyen ama aynı şehirde yaşamaya mahkum olan iki sevdalının öyküsüdür.
Kadın; bir ağanın kızı, erkek ise memurdur. Yolları bir hastane köşesinde kesişir ikisi de hastadır.Ama yıllardır bulamadıkları huzuru birbirlerinin bakışlarında bulmuşlar, esirdirler gidecek yerleri bile yoktur. Ne kadın hayatını değiştirebilir, ne de erkek,sorumlulukları vardır.Birbirlerine söz verirler. Eğer bir sabah kimin penceresi kapalıysa o hayata veda etmiştir.
Geride kalanın tek tesellisi; beraber diktikleri parktaki kırmızı güller olacak hayata veda edene kadar onlara bakacaktır.Kuş seslerini duyduğunda,çiçekleri gördüğünde,denize baktığında,yüreğinin çırpınışında hep onu anımsayıp gözleri doluyordu ama sevdiği kadının sesini duyar gibi oluyor ve ’’bu şehire küsmemeğe’’ çalışıyordu.