Yıllar sonra

yakamoz çiçeğinin sokağına

hüzünlü bir şarkıyla geldim

hatıralar odasının ölüsüne

küflü bir duvar giydirdim...





ışıklarını yaktı hatıralar odası

duvarlara özlemle kalp atışımı yazdım

hatıralar odası güney kısmında mumlar

kırmızı halılar ve şiir dolu duvarlar’ ı

imgeledim ve yaktım



gözbebeklerinde

hüzünden bir kanaviçe

beethovenin 9. senfonisi

kirpiklerinde...

ben bir ölünün gözlerini gözlerime taktım...




uzun bir salonun en uzunundan

siyah pelerinli bir adam çıkageldi

avucunda çok eski bir şarkının hücresi

pencereye dönerek sonbaharı gösterdi...

-sonbahara dönemem yüzümde hüzün kalır--

dedim

dokundu bana...kirlendim.



yürüdükçe ETNA yaklaşıyordu

ben toprağı giydikçe o beni soyuyordu .

gel ETNA gel ...sarıl sımsıkı

bir fırtına gibi savur lavdan dağlarını

ateşinden çıkan gözyaşlarımla erit

bu büyük yalnızlığın sokağını



balkonda tahta masa

ve güvercinler yoktu

akşam sefalarında kanlı gül yaprakları

zaman odaklanmıştı

bir denklaşör sesine

bütün güvercinlerin yoktu ki kanatları...




zaman yok biliyorum...

ama birses orada yankılanıyor tak..tak

ayşegül ağlayınca koşardı yalınayak .

ben hüzün yıllarını ne çok hatırlıyorum...



sana gelsem sevgili kollarımı açarak

neye benzerim söyle güneşe mi suyamı



kırıldı gökkuşağı renkler parçalanarak

kırık bir kuş kanadı beni sana taşır mı



bir ışık hüzmesinde çıplak ve yalın ayak

neye benzerim söyle bir avuç toprağamı



gördünmü nasıl şarkı makamı bilinmeyen

kayın ağaçlarında gümüş bir ney inleyen...


dedim...


*

yıllar sonra

bu akşam

"hatıralar odasında" "hüzünlü bir şarkı" dinliyorum

ismi..."sevdim seni"

"menekşe mermerler mediven morunda" kaybolmadan

"şimal rüzgarında" üşümesin diye

"yakamoz çiçeğinin" üstünü örteceğim...


Ayşegül Aşkım Karagöz

rüzgar çanları