Vay anam, vay!
Ne zor şu kız isteme işi,
Ya baban vermezse bana seni,
Elin oğlu derse, yani yabandan biri,
Oy anam, oy!
İşte, o zaman anlarsın;
Elin oğlu olmak ne zor.

Belki sizinkilere de zor iş bu;
Ya bir parçasını verecek ailen,
Ya da kalacak ciğerparem,
Bir hâl çaresi bulmak ne zor.

Damatlıklarım parlıyordu o yeşil evde,
Dil dökmek, yürek çarpıntısı bize,
Yalvarıp yakarmak bize, babanda tık yok,
Galiba biz boşa geldik anamla size,
Eli boş dönmek ne zor.

Sonra birkaç kışı yedik yad ellerde,
Bekle ha bekle, “he” desinler diye,
Sevdayı hapsetmek ne zor.

Yemez içmez olmuşsun sevgimi anlayıp,
Hasta yatağında saymışsın adımı,
Görmüyor mu kız, baban senin hâlini?
Katı yürekliye düşmek ne zor.

Anan: “Yakma kızımı! ” deyip girmiş araya,
Çok da yalvarmış gözyaşı döküp,
Evinizde bir hengame olup, bir curcuna,
Yabana kız vermek ne zor.

Neden sonra postacı kapıda, acı bir tokmak sesi:
Malûm; “Yine istesin kızımı” meselesi,
Ezik yürekle kapıya dayanmak,
Yuva kurmak ne zor.

“Öp babanın elini! ”
Düğün başlasın, haydi süsleyin gelini,
Çalsın sazlar, oynasın çengi,
Yol kesip, yolluğunu alıyor ahâli,
Damat olmak ne zor.

Kolay olmadı seni almak,
Dil döküp kız istemek,
Koluna takıp da yâri, gitmek,
Seni sevmek ne zor..

07.07.2008