Ayrılık nasıl bir şeydir; istesen de bilemezsin,
Elinin altındadır kalem; tek kelime yazamazsın,
İsterse çatlasın kafan, neden dökülmez harfler?
Bunu anlamazsın.

Resmi bir tablo gibidir; karşında çok şey söyler,
Bir cevap bekler senden,
Dilin tutulmuştur sanki; iki lâf edemezsin.

Devriktir dizelerin, hecelerin, bir kargaşaya yol açar
kaleme her dokunuşun, pes etmeye ramak kalır,
Şiir denemelerin hüsran; çoğu da çöptedir.

Gece nasıl da ürkütür adamı; karabasanı anlamazsın,
Uyku tutmadığında gözünü; tavanda daireler çizersin,
Parmağındaki tükenmez kalem; aynı sözcükleri yineler daim.

Sabaha erişmek ne zordur bilsen;
Şafakla sayfalar dolusu kağıt, merhametsizce harcanmaktadır,
Çöp kutusu da zengindir artık, ukâlanın da hasıdır;
Zavallı, kendini şair sanmaktadır…

06.03.2008 - 2009