Çok masal bilmem,
kimse anlatmadı çünkü uykuya dalmadan evvel.
Ninniler yoktur repertuvarımda,
rüyalarım tekdüzedir hep,saçma uyku tonlarında...
Sen benden pamuk prensesi istersin,
benim anlatacak bir cücem dahi yoktur!
Öyle hayal meyal bir iki şey hatırlarım çocukluktan kalan,
onlarında çoğu kendi uydurmam;
yani bildiğin yalan...

Çok masal bilmem,
hiç dinlemedim çünkü bir çift dudaktan.
Martılar yoktur ufuklarımda,denizler kirlidir hep,
gri mavi tonlarında...
Sen benden kırmızı başlıklı kızı istersin,
benim anlatacak bir yaşlı babaannem dahi yoktur!
Öyle kulaktan dolma bir iki şey anlatırım gecmişten kalan,
onlarında çoğu kulak çınlamasıdır:
bir kulaktan girip ötekinden çıkan..

Çok masal bilmem ve hatta masallara da inanmam!
Benim bir prensesim oldu yalnızca
ve onun dışındakiler bana yalan dolan...
Simdi sen benden bir kül kedisi isteyeceksin,
oysa benim öyle küçük ayaklarım dahi yoktur:
o ayakkabıya uyan...
Kapat tüm masal kitaplarını,
gözlerini gözlerime dik,
öyle bir dil ki kimse sökemesin bir daha!
Sen ve ben:masal olalım,
bırak başkaları anlatsın...