Babam, biricik babacığım,
Derdi bana hep.
Oğlum !
Erkek adam ağlamaz.
Bende ağlamamak için sıktım kendimi.
Erkek adam olacaktım.
Ama içim öyle demiyorduki.
Göz yaşlarım içime akıyordu.
Her damlası bir köz oluyor gönlümde.
Dost bildiklerimin hançeri sırtımda saplı.
Yüreğimi kanatıyor.
Dost(!) hançeri bu nasıl ağlatmaz.
Kaşlarım çatık, dudaklarım bükük,
Ama erkek adam ağlarmı hiç?
Yakan bir sızı , köz ateşi, can acısı.
İhanetler, haksızlıklar, kalleşlikler,
Tırmalıyor yüreğimin en derin yerini.
Boğazım düğümleniyor,
Nefes almak çok zor.
Bastırmaya çalışıyorum duygularımı.
Çok görmüyorum babama,
Bildiği o, bildiğini söylüyor bana.
Oda babasından öyle öğrendi.
Benim dik durmamı istediğinden dedi.
Babacığım, canım babam.
Enson ,babacığımı toprağa verirken tuttum babamın sözünü.
Ağlamadım.
Ruhun şadolsun babamm
Ben erkeğim, ağlamasını bilen erkek adamım.
Ağlıyorum çünki gönül var bende,
Seviyorum çünki gönül var bende,
Üzülüyorum çünki vicdan var bende,
Ağlıyorum çünki sevda var bende,
Ağlıyorum çünki rahatlıyorum.

S.K.

(Toplumumuzda erkek adam ağlamaz düşüncesine sahip olanlara sesleniyorum. Bu yaklaşımın çocuklarında nasıl karşılık bulduğunu düşünmeye davet ediyorum.)