şimdi yine akşam olacak –birazdan.
sonra yine sabah konacak.
sonra seri gün akıp gidecek çarşı içinden.
sonra yine akşam.

dayanılmaz bir şey bu.
sınırları çizilmiş bir dünya haritasında
seni aramak gibi.

kurallarını ilk defa benim koymadığım güneşler batıyor.

çıldıracak gibi oluyor insan.
nasıl şey bu böyle? neden sadece ikisi var?
sabah ve akşam?
neden birbirini izliyorlar?
sürekli bir hastalık halidir bu.
umursamazca ilerliyorlar ardı sıra dağlar kadar sığ.
öldürüyor insanı bu duygu.
sana uzanmak için sadece bu ikisinin olması.
yetememek ikisinin arasında sana.
misali taş kadar uygar:
iki yakanın hiçbir zaman birleşememesi duygusu.

bulutsuz bir ikindi zamanı..
ikisini durdurmalıyız.
nasıl olurdu? şu kaleme; ya da biraz beklersek,
yırtmaca benzer bulutun hiç hareket etmememesini bekliyorum.
o zaman.. belki.

şimdi yine sabah olacak –birazdan.
sonra yine akşam damlayacak onun ardından.
avuçlarımda yağmamış bir yağmur taşıyacağım.
sonra yine sen olacaksın gündüz yerine yanaklarıma doğan.
aynamda.