II


nereye gittiğini soramam.
yollar ayrılık kokuyor.
biz daha birleşmedik ki.
bu yollar da çok oluyor.

kül gibi bir şey yürüyüp gidiyor havadan,
havadan..
ben yazmasam biri yazmayacak işte,
işte yine aynı duygular olacak sıradan.
sonra tüm kağıtlarımı kaplayacak bir kırmızı atkı.
gözlerimi kör edecek kokusu. uçmayacak koku
bana baktığında sezdiğim, gözlerinden çıkan bir mısra oku.

III


çocuklar görüyorum etrafımda.
kirli ağızlı,
yaş gözlü,
dilimden de kırmızı pabuçları olan,
badem kadar küçük kafalarını oyan bir masumiyeti gizlice toprağa asan
çocuklar.
kırmızı, ama iyiden iyiye kıp kırmızı oldu hayatım.
hayatım!
biraz daha gelsene.
biraz daha baksana.
biraz daha sokulsana.
biraz daha oturursam yanında,
sonum olacak bu atkı. nedendir bilinmez.
nerde bir pencere açılsa,
önünde sen var iken.
yanında ben yok iken.
koku denen şey çalıyor beni sana.
anlatıyor seni sana.

büyük bir felaket bekliyor bedenimi.
biliyorum.
en gençleri bendim seni severken, tereddüt etmedim.
bilmiyorsun.
tüm cümleleri, kalemleri, kaldırım kaplı sokaklarımı,
kısaca hayatımı elimden almak istiyorlar dolaylıca..
biliyorsun.
şimdi ne yapmak amacım? amaçları? amacın?

elime tutuşturdular bir tane harabe.

yeniden inşa et ey şair!