Uçurumun kenarındaydın,
Ellerimi uzattım tut diye.
Kaşların çatıktı, gözlerin küskün,
Dönüp bakmadın bile.
Hiç konuşmadın, ses vermedin sesime,
Duymadın haykırışlarımı,
“Gitme gitme” diye yalvarışlarımı.
Renklerden arınmıştı tenin,
Saydamdı, bir tuhaftı.
Ne ufkundaki mavilik kalmıştı,
Ne de gülüşünde pembelik.
Gözlerinin karası bile yoktu artık.
Gözbebeklerin boştu,
Bomboştu, boş bakıyordu.
Ruhun yerlerdeydi sanki,
Dipsiz kuyuların en kuytusundaydı.
Ölümlerden ölüm beğendirdin bana,
Tepemde akbaba sürüsü,
Sevinç çığlıkları atarak dönerken,
Sesimi de alıp götürdün yanında.
Ve gözyaşlarımı…
Arkandan akıtacağım iki damlanın
Sıcaklığını bile çok görerek,
Gittin ardına bakmadan…
Kan ter içindeydim,
Dudaklarım kurumuş, suskun.
Sol yanıma döndüm ki birden,
Yanımdasın, canımdasın,
Hani rüyalar ters çıkar derler ya,
İşte ben de anladım ki gözbebeğim,
Düşümdeydin, düşündeydim.