Hüzün bulutlarının gökteki endamını
Karanlık bakışlarla süzüyordu o adam
Dile getirmiş gibi sevdasının gamını
Kaderine ağıtlar yazıyordu o adam

Sersefil duygularla dua eder gibiydi
Adeta çökmüş beden yüzü heder gibiydi
Ak düşmüştü saçına hali beter gibiydi
Bir ileri bir geri geziyordu o adam

Bir ara çöküverdi dalıp gitti sulara
Öyle acıyordu ki kalbindeki bu yara
Masmavi deniz o an oldu sanki kapkara
Gözleriyle hayaller çiziyordu o adam

Gece sahilde yine aynı dolunay hali
Bir türlü olmuyordu o adamın visali
Savaşta mağlup olmuş bir komutan misali
Onuruyla dertleri eziyordu o adam

Neden her şey karmaşık mutluluk hani nerde
Nedir bu yazgısına çekilen siyah perde
Hekim çare olmuyor yüreğindeki derde
Artık tatlı canından beziyordu o adam

Tek tesellisi aşkı yalnız değildi ama
Konsaydı ya bahtına şu erişilmez hüma
Yedi rengin şavkıyla donanıverse sema
Dertlerini peş peşe diziyordu o adam

Ketum görünüşünde ne sırlar gizliyordu
Belli ki sevdiğini derinden özlüyordu
Hasretini avutup umutla sözlüyordu
Az da olsa bir ışık seziyordu o adam

Peşpeşe sigaralar tükenip bitiyordu
Karanlıkta o adam kaybolup yitiyordu
Yine sabah olmuştu evine gidiyordu
Sokaklardan sessizce sızıyordu o adam

Zeki BEKAR

DOSTLARDAN GELEN NAĞMELER


KİMSE GÖRMESİN DİYE DUALAR EDİYORDU
OYSA KENDİ HALİNDE MEÇHULE GİDİYORDU
NEDEN HERGÜN PEŞİMDE ZEKİ`DE KİM DİYORDU
ZEKİ`YE BAKIP,BAKIP KIZIYORDU O ADAM……A.LÜZUMSUZ

Sormayın bu adamı akıl ermez işine
Ne düşmüşsün lÜzumsuz bu adamın peşine
Zeki Bekar gardaşım aklın topla başına
Ahmedin yaptığını bozuyordu o adam……AHMEDİ

KALBİ SIKIŞTI BİR AN YÜREĞİ PATLIYORDU
HER BİR ANI DERDİNİ ARTIRIP KATLIYORDU
FELEK DURMADAN VURUP VER HA TOKATLIYORDU
MISRA MISRA DERDİNİ YAZIYORDU O ADAM…..B.ALİ BÜLBÜL

Müzmin hastalık gibi özlem sardı yüreği
Yariyle kavuşmaktı adamın tek ereği
Çektikçe yoruyordu zorlu sevda küreği
Bitmeyen yollar ile uzuyordu o adam…..GÜNIŞIĞI

Birden hüzün çöktüde için için ağladı
Kaybolan umutları yüreğini dağladı
Geçmişini düşündü karaları bağladı
Yavaşca mezarını kazıyordu o adam…..NİLMAVİSİ

Her hal kendi kendine, konuşup duruyordu,
Çilelerle dertleşip aşkını soruyordu,
Bir fırtına çıktı ki sahile vuruyordu,
Ufalanmış küçülmüş, tozuyordu o adam.....İHSAN ŞOLA