Samsun’da günbatımı…!!!



Güneş kızıl saçlarını dökmüş
Ve
Denizin maviliğiyle kucaklaşmıştı sanki
Akşamın alacası,
Zümrüdi rengiyle iştirak ediyordu ikiliye
Hareli martı sesleri yükselirken eflaka
Ağır ağır yürüyordu bir adam
Aynı tanış yoldan,
Aynı sahilin gizemli kuytusuna
Serkeşçe basıyordu ayak tabanları
Sanki o yoldan hınç alırcasına
Ve isyandaydı bakışları
Yırtarken acunun perdelerini
Yapışmıştı feza’nın yakasına
Silkeliyordu olabildiğince




Dikilmişti yine Karadenizin karşısına
Bir yumruk atsam diyordu içinden
Alnının tam ortasına
O adam hırçındı, deniz mahcup
Dalgalar umutsuzca sinmişti mavi derinliklere




“Güneşin kızıllığı vuruyorken sahile
Sessiz ve çaresizce bekliyordu o adam
Zaman akmakta ama geleceği nafile
Gündüzleri geceye ekliyordu o adam”




Usulca çöktü kumsala
Ve ayağıyla basıyordu dalganın eteğine
“Gitme” diyordu sanki dert ortağına
Asudeydi deniz
Ortalık sessiz mi sessiz
Kulak kesilmişti adam gecenin durgunluğuna
Bir ses duyacak gibi bekliyordu nefessiz




“Yine küçük yüreği kahırlarla doluydu
Canı değildi yanan göğsünün tam soluydu
Umutla yürüdüğü aynı sahil yoluydu
Boğmaca tutmuş gibi tekliyordu o adam”




Eziyordu kasvetli geceyi elleriyle
Semaya kalkan kolları sarmalıyordu yakarışlarını
Yine içine akıtmıştı volkan gibi haykırışlarını
Gecenin buğusu dokunurken saçlarına
Ürperdi çaresizliği
Üşüdü umutları
Ayazdaydı hayalleri
Yıkımdaydı beton gibi düşleri
Darağacındaydı özlemleri
Çarmıha gerilmişti ütopyaları




“Heyhat diyordu dilden bumuydu aşk denen şey
Gülmesi bile acı titriyordu peyder pey
Birkaç damla yaş aktı dudağına oldu mey
Sanki bir günah gibi saklıyordu o adam”




Gün ağarmakta
Deniz uyanmaktaydı artık
Yine sabahın ilk ışığı görünmüştü ufuktan
Gitmeliydi evine ufaktan ufaktan
Yavaşça kalktı çöktüğü yerden
Kendisine acıyarak bakan denize döndü sırtını
Ve
Usul usul sürüdü ayakları
Geldiği yöne doğru...




“Yine zamana mağlup yine sabaha yenik
Yine gözler umutsuz yine ışığı sönük
Yine yürek çaresiz yine bakışlar donuk
Yine kendi kendini haklıyordu o adam”



Zeki BEKAR