Perdesizdi sesler
şehirde
yürekte…

inceden takıldı ağlayarak
sol, re, la, mi
yok ki acının rengi.


hiçbir tını sesini vermiyor
notalar kırık
sol anahtarı kayıp
rüzgâr sırtıma uğultu taşıyor
yollar kendini yokuşa vurdu
bu şehir;
yağmurlarla birlikte
kaç kez yalın ayak boğaza koştu…



çal be kemane tiz nevadan
akşamdan kalma kadehte aşkın gözleri
/nasılsa
dudağında buruk tatla
yeniden kaldır hayata cam kaseyi
gökler mezeyken,
deniz beyazlaşsın
düşür göğsüne denizin tuzunu
sabaha benzesin tenin
gözlerinse bir uzun tünele
ki bu yol bitmez diyordu
tren pencereleri…



tellerden ne çekti parmakları
çektikçe yayını yıllar
hüzün içti dil defalarca
hepsi sakiydi güvercinlerin lâkin
kanat kanat sundular geçtiler zamanı
İstanbul’un etekleri havalanırken raksıyla
yağmur geçmişi yıkıyordu kolları sıvalı
ne çok süpürdü çöpçüler sokakları
eski bir şarkıyla doldu köşe başları…


siyah beyaz kalsın perdesiz sesler
ve bu şehirde
ağlasa bir keman ne çıkar!
sol, re, la, mi
hayatın akordu yok ki …