şaşkınım
ama neyleyim
müfettiş denen nur dogan topaloglu
yaz mış hakkımdaki
saçma
düzmece raporu
yolumuzun buraya düşmesi de varmış kaderde
ev gibi
otel gibi
misafirhane gibi
l983 yılı
mevsim baharı beş geçiyor
kırkına girdim avare ömrümün
elimde koca beyaz renkli bavulum
içinde bir kaç kitap
ve giyeceklerim
kafam gibi darmadagın
ben diyeyim akıl hastahanesi
siz abartın
deyin tımarhane
her neyse onun kapısındayım
okulda kalmadan geçtim sınıfları
yaşamımda
gözü kapalı yaptım verilen görevleri
kendim için bir şey istediysem namerdim
bir tek bu saçma
delilik testini geçemedim
söylemeyin garip anama
beni hala deli kaymakam sanıyor
bilmiyor buraya yollandıgımı
şükür ki açıktayım.
ya kapalıya gönderilseydim
neydi ki çıkma ümidim
koguşta bir oyun
sergilemekte
yeni arkadaşlarım
bir tiyatro oyunu
çogu kadın
toplanmışlar koca salonda
oturmuşlar koca bir masada
kimi dostundan şikayetçi
kimi kocasından
kimi de sıgınmış buraya
bıkmış dışarıdaki yaşamdan
belli
yönetmen de onlardan
neden gelmiş bilmem ki
herkes yaşamından ufak bir kesit haykırıyor
kimse bana aldırmıyor
yönetmen bile yabancı bulup
oyunda bana oynamaca vermiyor
sonunda zor bela bitiyor
oynanan oyun
bu tiyatro oyunu
yönetmen kan ter içinde bagırarak
masadan kalkıyor
nihayet gözler bana yabancıya takılıyor
aslında ben yabancı degilim
sizlerden biriyim
sizlerden biriyim
burada yatacak bir hastayım
şaşkınlıgı geçince
sarışın
beyaz elbiseli genç
tatlı sert genç bir hemşire
bana kalacak
odamı gösteriyor güçlükle
inanmaz gözlerle
yeni bir oyunun sahnesi açılıyor
kapı şimdilik
ne zaman açılacagı belli olmadan
arkamdan kapanıyoı
yıl 1983
henüz ilkbaharımı beş geçiyor