aralıksız esen rüzgardı
savruluşuna durduk
dolandı yaşamımıza bozgunculuk
bazen ılık
istendiğinde zemheriydi
aralıksız rüzgarlar estirildi üstümüze doğru

bir aralık uyandığımızda
beyaz karlar üstünde ceset ceset
umutlarımız sırtlanlara leş oldu
bir sabah böyle başladı hayat tiyatrosu

dekorlar yansıtmaz oldu hakikatimizi
kostümler hile desenlerini sergilemeye başladılar
ve düşlerimizde
başka hikayelerin aktörleri oynamaya başladılar rollerimizi

bakışlarımızı kirlettik
ikinci sayfasında gazetelerin
utancımızı arşivledik
sanal raflarında internetin
amacımızı yitirdik
devamı aynı saatte yayınlanan
pamuk prenses dizilerinde
bütün güzellikleriyle çiçekleri
acımasız bozgunlara terkettik
darack penceresinden
geceler sızdı küçük dünyalarımıza

aralıksız esen rüzgardı bozgun
uyuşmuştuk
sihirlenmiştik
hayatı savurmak gibi bir şeydi
işsiz kahvelerinde
parklarda
cefakar kadınların koynunda geceleri
bir nehirdi
akıp gidiyordu hayat
çöl havzalarında ziyan olur gibi
bir nehirdi
kaybolmaya akıyordu hayat

büyülenmiştik
hoşumuza gidiyordu
başka aşklara eğdik boynumuzu
oysa ki aşkla yaratılmıştık
unutmuştuk

neyimiz vardı ki aşık da değilsek
neyimiz kaldı ki aşktan başka
neye yararız ki aşık da değilsek

deri koltuklu yuvarlak masalarda
yaşam pazarımız kuruldu
hissemizi hep başkalarına kaptırdık
acıyla yoğruldu düşlerimiz
acısını çekmeye sevdirildik
acı çektikçe sevildik
sevildikçe acı cektik
acıya uyandığımız gün
toplayıp şefkatini merhametini
hayat veda etti ovamıza



fıratdicle